BLAST OFF!!!! ITS PARTY TIME!!!!(and were all living in a fasist nation.)

Tími fyrir orð er liðinn og áfengisneysla hefur tekið við.

"Im giving blood tonight and I feel just like, I could give it all!!!!"

Born in the USA

Sólin skein eins og hún hafi fengið borgað fyrir það í gær og eftir að hafið sofið af mér mest allan daginn kíkti ég út um eftirmiðdaginn. Nokkrum tímum síðar var ég kominn í grillveislu, heima hjá Nesa og Friðgeiri. Ég veit ekki hvort að fólk sé allmennt sammála mér en það er frekar fín tilfinning að sitja við logandi grillið, pullurnar að brúnast á glóðinni ásamt hlaðborði af hamborgurum og kótilettum. Og þarna situr maður í sólinni, með logandi Marlboro í annari hendi, ískaldan Carslsberg í hinni og Bruce Springsteen á fullu blasti.
Það gerist ekki betra........Og þó...... Er í þessum skrifuðu orðum að fara að kíkja í snjósleðaferð upp á Langjökul. Þó svo að Bruce Springsteen mun að öllum líkindum ekki vera á blasti upp á jökkli, þá mun hann engu að síður vera á fullu blasti í hjörtum okkar sem tókum þátt í grillveislunni í gær.

Leifid tekur fram lopapeysuna

Djöfull er "Black foliage amination music vol 1" með Olivia tremor control, fáránlega góður diskur. Það er mjög sjalgæft að getað hlustað á 70 mínútna diska og ekki heyrt eina einustu slöku nótu. Hann er reyndar frá árinu 1999 þannig að hér er ekki um neitt nýtt að ræða en hann er bara svo rosalega góður.

Ég las einhverntíman grein um þá sem sagði að þeir væru eins og Bítlarnir á sýru...... Sem er soldið fáránleg myndlíking ef maður pælir í því.

Anyways, það er góð tilfinning að vera farinn að hlusta á bölvað indie, aftur eftir soldið langt hlé.

OH GOD!!!!!!! IM SO BORED!!!!!!!!!!!

Það hafa verið átök lengi um það, hvort máudagar eða þriðjudagar séu leiðinlegri vikudagar. Ég hef fundið svarið. Aðfaranætur þriðjudaga eiga titilinn sem rassgat vikunar í mínum huga. Verum þakklát fyrir það að geta yfirleitt sofið þær af okkur.

If you cant beet them, join them

Það er örugglega ekki til betri tilfinning í heiminum heldur en að vafra um á internetinu vopnaður kretitkorti. Það er gjörsamlega hægt að gera allt og eignast allt, takmörkin eru engin. Næst besti hluturinn er að vafra um netið, ekki með neitt kretitkort og láta sig dreyma aðeins. Það er einmitt það sem ég er búninn að vera að gera í kvöld þar sem ég framdi líknardráp á mínu egin kretitkorti fyrir stuttu síðan. Því verður ekki neitað að kretitkortin eru verkfæri djöfulsins en það eru alltaf loopholes. Ég spjallaði við múttuna um daginn og hún var til í að lána mér sitt gegn því að ég mundi borga henni um leið. Sem er eginlega betra heldur en að eiga sitt eigið kort. Score!!!!

Var að pæla í að fara í surftrip til Englands í september. Ef ég kaupi flugið núna fæ ég það á 15000 kall, báðar leiðir með flugvallarsköttum. Sweet! Ég verð örugglega í einn mánuð og borga 1000 kall á dag fyrir gistingu. Þar sem ég þarf ekki að leigja græjur þá eru þetta 45000 kall og síðan þarf ég bara að borða og drekka bjór. Super sweet!!!!

I always hated you....... I always hated you the most.

Ég hef nokkrum sinnum orðið pirraður og reyður yfir æfina en í fuckings kvöld er ég búinn að vera eitt, tíuþúsund megatonna sveppaskí, sem er nýbúið að myrða milljón útlendinga. Ástæðurnar eru eftirfarandi.... Það er laugardagskvöld og á meðan allir eru blindfullir, þurfti ég að láta mér nægja 2 bjóra í annars ágætri grillveislu sem Friðgeir og Hannes héldu fyrr í kvöld. Klukkan 11 þurfti ég að drífa mig í vinnunna og þrátt fyrir uppörvandi og yndisleg orð grillveislugestanna í minn garð, þá varð nóttinni ekki bjargað. Þegar ég mætti í vinnunna heyrði ég ómandi í fjarska tónleika með Sálinni hans Jóns míns. "I got soul en ég hata fuckings Sálina hans Jóns míns." Ég held actually að tónleikarnir hafi verið í 3 heila klukkutíma og héldu vöku fyrir helvítis túristunum. Þó að túristar séu ágætisfólk upp til hópa þá er ekkert verra heldur en að eiga samskipti við þá, þegar maður er í fúlu skapi. Þeir eru allir svo viðbjóðslega hressir og glaðir og spyrja ógeðslegra heimskulegra spurniga, bara svo þeir geti átt merkingalaus samskipti við innfædda og í alvörunni haldið að brosið manns sé ekta. Þegar klukkan var orðinn 4, tók ég ákvörðun. Ég ætlaði að fara til Pakistan, læra kóraninn utan að, snúa aftur og sprengja mig í loft upp í þessari stúpit tveggjahæða túristarútu sem er yfirleitt troðfull af útlendingum. Ég fór á netið og reyndi að gúgla Al kaita, en fattaði síðan að ég hef ekki hugmynd um hvernig það er stafsett. Meðan ég var að pæla í því lagði einhver saman tvo og tvo í hausnum á mér... Ég heyrði það nefninlega einhversstaðar að á síðastliðnum 15 árum hefur ferðamannastraumur til Arabaríkjana þrjátíufaldast.. No vonder að þeir eru allir svona pirraðir. Það er allt vaðandi í túristum þarna. Auðvitað eru þeir að sprengja sig upp á vesturlöndunum, þeir eru að ráðast á rót vandans, fuckings hressu útlendingunum.
Ég geri mér samt grein fyrir að þrátt fyrir að ég deili þjáningum mínum með Arabaheiminum og að ég gæti eflaust sloppið sem Arabi, þá verð ég að horfast í augu við þá staðreind að ég elska bjór meira heldur en ég hata helvítis túrista.

Miðvikubjór

Tíminn heldur áfram að líða samhvæmt lögmálum stóraseguls og ég er kominn með internetið í vinnuna. Fimm daga fríið sem ég er búinn að vera í er nú á enda og ég þarf að sitja hérna vitandi það að allir sem ég þekki eru annaðhvort blindfullir eða drulluskakkir og eru örugglega að skemmta sér töluvert betur en ég á eftir að gera í nótt. Samt sem áður get ég litið yfir síðustu daga og verið nokkuð sáttur. Það er eitthvað svo gullfallegt við það að vera fullur í miðri viku, enda er alltaf skemmtilegra að gera hluti sem eru pínulítið bannaðir. Dillon varð fyrir valinu á miðvukudaginn og til að byrja með voru drykkjufélgarnir mínir samkynhneigðir karlmenn. Eftir 2 bjóra voru þrjár kvennkyns grænmetisætur búnar að skipta út hommunum. Ég var sem sagt í minnihlutahóp allt kvöldið en mér var ljóst að svo lengi sem bjórinn flæddi þá vorum við sameinuð í áfengisvímuni. Fyrir utan það hef ég alltaf talið mig frekar easy going og frjálslyndan gaur. Enda fynnst mér fáránlegt að samkynhneigðir fá ekki að gifta sig og að grænmetisætur meiga ekki borða kjöt.
En toppurinn á öllum bjórdrykkjusessjónum er að geta lagst undir feld í bJórvímu og misst meðvitund í nokkra klukkutíma.
Sólskinsdagar geta oft verið furðulegir. Þeir koma oft algerlega óboðnir og óvelkomnir. Maður er skuldbundin til að fá sér einn eða tvo bjóra á Austurvelli en þarf síðan að eyða restinni af deginum inn í of heitum herbergjum og skrifstofum sem eru með allt of þunnum gluggatjöldum. Vinnan hefur tekið við næstu 5 daga og ég er dæmdur til að sitja hérna í móttökunni, hlustandi á uppsafnaðar Rás 1 upptökur. Og þegar nóttin færist yfir mun hin kolsvarti köttur Zorró kíkja í heimsókn eins og vanalega og við munum halda hvor öðrum félagskap, kvíslandi stjarfir upp í loftið, "Scarecrow......Scarecrow".

4 guys and a lady

Sumir dagar eru bara svo fucking sweet.
Vaknaði við the sweet sound of an sms. Einar að hollera mig í laugardalslaugina. Ég skúteraði niðreftir á hlaupahjólinu og fékk fuckings gott tan á leiðinni. Þegar ég mætti í laugina, hitti ég Einar ásamt Benna, Ármanni og Ronju litlu. Eftir gott chill og tan fórum við í rennibrautina, doing all sorts of crazy shit. Þar á meðal reyndum við að fara þrír niður í einu en Árman er alltof fuckings feitur. Þegar við vorum búnir ða fá nóg af vatni, bustuðum við garðinn hjá einhverjum gauri. Það var huge trambólín í garðinum og við bustuðum það feitt. Ég er með massíf svipuför á bakinum eftir síenturteknar tilraunir við að gera eithvað massíft bakflipp. Eftir gott trambólín er nauðsinlegt að taka gott krokket. The game kings..and gentlemen. Ég náttúrulega vann ekki en samt vann ég í taninu. Eftir góðan krokket fórum við heim til Benna og mössuðum sígó, bjór og geðveika samloku sem Benni massaði. Ur the man Benni. Shit hvað hún var góð. Eftir það þurfti ég að taka 4 tíma aukavagt á tjaldstæðinu, sem var bara nokkuð cool, maður situr bara við viftuna og reynir að gera sem minnst. En nú er ég alla vegana kominn heim er að vona að Viddi pikki mig upp í smá rúnt fyrir svefninn, efast samt um það.
Ég er í algeru fríi á morgun og hinn og þar sem ég kemst ekki á fillerí um helgina, þá ætla ég að massa feitann öl á morgun. And I guess a booty call should be in order.

Það er liðin heil vika og internetið er ekki enþá komið í lag!!! Fuck Síminn in its stupit ass!!!!!!!!!!!!!!
Þessar næturvaktir eru búnar að vera martraðakenndar. Allar þessar Rás 1 upptökur sem ég er að missa af. Dawm!

Lennti í freeky stuffi í vinnunni í gær.
Þessi gamli Bandaríkjamaður kemur og segist vera að ná í batterí sem hann var að hlaða hjá okkur. Ég leita og leita en finn hvergi batteríið. Eftir að ég er búinn að leita út um allt er ég orðinn frekar nervus en gaurinn virtist ekket vera að stressa sig þótt við höfðum týnt batteríunum og hleðslutækinu í þessari rándýru myndavél sem hann átti. En í þann mund sem ég var að fara að segja honum að við tækjum enga ábyrgð á rafmagnstækjum í geymslu hjá okkur, kemur gaur inn og segist vera með vitlaust hleðslutæki og þetta reddaðist allt saman á endanum.
Gaurinn þakkaði mér fyrir aðstoðina og ég baðst afsökunar og þakkaði honum fyrir að hafa tekið þessu svona vel. Hann vitnaði í grunnkenningu varmafræðinar, til útskýringar á ró sinni yfir þessu. "The world is rapitly moving towards more and more enthropy." Sem að þýðir væntanlega að við munum týna fleiri og fleiri rafmagnstækjum í framtíðinni. Mér fannst þetta soldið svalt hjá honum að segja þetta og við ræddum eðlisfræði í smá tíma, þangað til að ég fattaði að hann var mun betur að sér heldur en ég. Hann hélt áfram og sagðist vera heillaður af landi og þjóð. Svo heillaður að hann hafi ákveðið að mæla með Íslandi fyrir næsta útibú hjá þessu risa útivistaverslunarfyrirtæki sem hann vinnur fyrir heima. Ég ætla ekki að segja að ég hafi móðgast en fannst það samt soldið leim að segja þetta. "Þið eruð svo góð að þið getið verið allveg eins og við. Þið eruð svo rík að við ættum að geta grætt á ykkur." Heimsvaldarstefna Bandaríkjanna í sinni hreinustu mynd, sagði kommúnistinn í mér.
I dont know, kanski var hann bara að reyna að vera kurteis.

Bring it on

Í gær mætti ég í vinnunna og það fyrsta sem ég fékk að heyra var að internetið væri ennþá bilað. Ég fékk vægt hvíðakast, sem að stelpan sem ég var að taka við af, tók eftir og hún reyndi að hughreysta mig en tókst ekki. Enn og aftur horfði ég á nátthrafna Skjás eins og kveið því sem að koma skal. En þegar dagskráin kláraðist gerðist eitt óvænt og skemmtilegt. Viðar félagi kom inn í heimsókn og við reyktum nokkrar sígarettur úti í rigningunni og spjölluðum um liðna helgi. Eftir að hann hvarf á braut hringdi Einar Baldvin og boðaði komu sína í eina sígó eða tvær. Ég notaði tækifærið og bað hann um að koma með DVD disk til þess að bjarga geðheilsu minni. Stuttu síðar mætir Einar færandi hendi með Bring it on á DVD. Eftir að hann fór síðan heim, skemmti ég mér konunglega alla nóttina við að horfa á Bring it on með directors comentery og allt aukaefnið. Þegar ég síðan leit upp af skjánum sá ég að skýjahulan sem hefur verið að mergsjúga lífsþróttinn úr Reykvíkingum síðustu vikur var með öllu horfin og loks sá ég í heiðbláan himininn. Sólin leit upp með loforð um gott tan og ég ákvað að líta inn á gistiheimilið við hliðiná til þess að fá mér morgunmat. Þegar inn var komið í matsalinn sá ég að hann var trofullur af amerískum stelpnakór og er ég sat þarna inni, borðaði kornflexið mitt og vellti fyrir mér hvort að ég ætti að horfa á útsýnið fyrir utan gluggann eða innan, þá fattaði ég að svo lengi sem að hot gellur halda áfram að fara í kór, þá er hægt að lifa án internets.

We all go a litle crazy sometimes

Það versta sem getur komið fyrir næturvörð eru internet bilanir. Í fyrradag kom ég sem sagt í vinnuna í frekar laim skapi og var mér þá tjáð að internetið var í fucki. Nátthrafnar Skjás eins voru ljós í myrkrinu og ég horfði stjarfur á skjáinn, kvíðandi þess sem mundi gerast þegar dagskráin væri búinn.
Smátt og smátt hurfu túristarnir inn í tjöldin sín og ró komst á tjaldstæðið. Dagskrá næsta dags kom upp á skjáinn undir þessu gloomy lagi sem við þekkjum öll og ég var ekki í stuði til að horfa á tónlistarmyndbönd, þannig að ég slökkti á sjónvarpinu og setti Boards of Canada á fóninn. Ég hallaði mér aftur í stólnum setti blásturinn á hitaranum í botn og leyfði huganum að reika um stund og stað og horfði út á þögla tjaldstæðið.
Eftir nokkra stund fór ég að heyra furðulegt hljóð. Það kom að utan og hljómaði eins og í biluðum rafmagnsmótor. Það nálgaðist óðfluga og fyrr en varði var kominn upp að dyrunum fjölfatlaður maður í rafmagnshjólastól. Hann sneri stólnum að mér og þrátt fyrir óeðlilega útsæð gagnaugu sá ég að hann starði á mig með, fjarlægum en illum rauðsprungnum augum. Hann ýtti stýripinnanum á stólnum áfram með vanskapaðri hendinni og kom hægt og rólega inn í afgreiðsluna til mín. Hann var klæddur í ljósgráan jogginggalla og slefið lag niður munnvikin hans í stórann blett á peysunni sem náði niður á útstæða bumbuna á honum. Fötin hans voru öll útötuð matarleifum og í þann mund sem ég ætlaði að reyna að heilsa honum, sá ég blóðsletturnar á buxunum hans og það eina sem ég gat gert var að öskra í móðursýki. Þótt að ég reyndi að öskra eins hátt og ég gat kom aðeins lítið kvísl upp úr mér og ég fann hvernig ég varð allur máttlaus er hann kom nær og nær með þessi ásakandi augu. Veggirnir gufuðu upp og gólfið hvarf undan mér og ég kraup niður í varnarstöðu er hann greip í hnakkann á mér með slímugu hendinni sinni og togaði mig í átt til sín.
Síðan hrökk ég upp úr stólnum og fattaði að afgreiðslan var algerlega mannlaus og enginn spassi að reyna að drepa mig. Ég leit á klukkuna og sá að ég var búinn að vera sofandi í yfir klukkutíma. Ég sá þann besta kost í stöðunni að fara að þrífa og leða hugan að einhverju öðru. En þá allt í einu fannst mér eins og einhver væri að fylgjast með mér. Þótt að ég vissi að það væri fráleit hugmynd fannst mér það allt í einu nauðsinlegt að fara að leita að hlerunarbúnaði og földum myndavélum á vinnustaðnum mínum. Ég vissi hins vegar að ef ég mundi gera það þá myndi ég stíga með báðum löppum inn í geðveikina sérstaklega í ljósi þess að ég hafði ekkert sofið í 3 daga og ákvað í staðinn að fara að sópa og blastaði David Bowie í ferðageislaspilaranum mínum til þess að yfirgnæfa raddirnar í hausnum á mér.


Ég flýtti mér heim þegar vaktin mín var búinn, ekki viss hvað mundi bíða mín þegar ég kæmi heim. Þegar heim var komið sá mamma að ég var ekki í sérstaklega góðu ástandi og þá fattaði ég hversu yndislegt það er að eiga góða mömmu. Hún færði mér heimabakaðar bollur sem hún hafði spækað með svefnlifjum, enda svaf ég í 10 klukkutíma eftirá. Þegar ég hins vegar vaknaði var hún búin að elda handa mér lasagna sem hún hafði blandað með prósaki og ég var tilbúinn að horfast í augu við aðra næturvagt með þá von í hjarta að internetið væri komið í lag.

P.S. Þetta blogg er 60% uppspuni.

out of order

Síðustu daga hefur neitið verið out of order í vinnunni þannig að ég hef ákveðið að nota frítímann minn til þess að skrifa niður blogg síðustu daga

Óður til þunglindis

Helgin endaði hjá mér tónleikum á Nasa þar sem Hudson wayne spiluðu ásamt Anthony and the Johnsons. Maðurinn kom eins og kallaður í þennan miðsumarssudda sem við höfum þurft að lifa við. Og söng um hversu það erfitt það getur stundum verið að vera til.
Þunglindi er nefninlega kridd í tilveruna sem nauðsinlegt er að láta eftir sér reglulega. Stundum er bara nauðsinlegt að setja Tom Waits á fóninn liggja undir feld og vorkenna sjálfum like there is no tomorrow. Stundum þarf maður að minna sig á að þessi örfáu augnablik sem við fáum afnot af áður en maðurinn með ljáinn kemur, eru oftar enn ekki nýttar á fáránlegan hátt af okkar hálfu. Við erum í raun jafn ómerkileg og rikið í kringum okkur sem Tómas gamli minnir okkur á að við munum enda upp sem. Fólkið sem við elskum en hefur horfið á braut, hvort sem yfir móðuna mikklu eða bara einfaldlega flúið okkar eigin lesti, munu aldrei snúa aftur og mistökin okkar varðandi þau munu verða það síðasta sem við hugsum um áður en við hveðjum þennann harða heim í örvæntingu. Það gæti verið að einn daginn munum við taka flugið aftur. En bara til þess að hrapa aftur niður í gamla góða þunglindið.
En áður en við tökum upp rakvélablöðin, snörurnar eða svefntöflurnar vil ég bara minnast á eina hugmynd.
Tony Montana and the Johnsons.. "Say hello to my cripple starfish!!!!!!!!!!!!!!!"

Sveltandi börn í Afríku

Ég hef verið að hugsa svolítið um svelltandi börn upp á síðkastið, þökk sé Bob Geltof. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að þrátt fyrir að mér er ekki sama, þá gæti ég allt eins verið það. Sú staðreynd að ég hef eytt meiri tíma í að horfa á lélegt sjónvarp heldur en að leggja málstaðnum við sé sönnun þess. Ég býst við að þetta gildir um flest okkar. Og eins og flest okkar þá hef ég litla trú á því að einhverjir 8 kallar í jakkafötum geti leyst vandamálið. Eina lausnin sem ég sé á þessu leiðinlega máli er einmitt að leysa vandamál þriðja heimsins með lélegu sjónvarpi. Maður gæti horft á þætti eins og Pimp my kambódia, Extrem makover (Rúanda edition), Við getum sent litlu börnin með uppblásnu magana í The biggest looser og ógeðisþrautin í Fear factor mun síðan halda þeim mettum um ókomin ár. Næsta sería af survivor verður um munaðarleysingja á munaðarleysingjahæli í Cape town og ef þú ert kosin burt þá ertu virkilega dauður. Ég held líka að Temptation island í Afríku sé frekar groovy consept þar sem annar hver maður er með aids. The Swan (Afrika edition) þar sem hópur af kvennmönnum eru umskornar og síðan er haldin fegurðarsamkeppni.
Ég gæti haldið áfram endalaust. Ég held að þessir kallar þurfa að fara hugsa aðeins út fyrir rammann. Því það er ekki séns að neitt okkar standi upp frá imbakassanum til þess að gefa svörtu barni að borða. Af hverju ekki að sameina þetta tvennt.

Bjór

Hvað er málið með bjór og þá gjörsamlega óþörfu og í raun fáránlegu framhvæmdargleði sem sem hlýst af því að drekka hann í mikklu magni. Vissir hlutir sem krefjast mikillar einbeitingar, útsjónarsemi og þeim einfalda hæfileika að sjá ekki tvöfalt, eru afgreiddir af afar mikilli ófagmennsku og brussuskap, En það er erfitt líf að vera fyllibitta og ég hef ákveðið að fagna þeirri staðreynd með því að opna annan bjór og krossleggja fingurna í von um að ég muni geta frestað flestum þeim hlutum sem ég þarf að afgreiða þangað til eftir helgi.

Draumar

Ég hef verið að spá svolítið í draumum upp á síðakastið.Eins og gefur að skilja, þá er ég tilneyddur til þess að festa svefn á daginn ólíkt flestum ykkar. Þar sem sessi lífstíll er ekki físilegur af náttúrunar hendi þá fylgja honum ýmsir vankanntar. Er maður sefur með sólargeislana skínandi í gegnum strimlagarðdínurnar og lætin frá ykkur hinum ómandi inn um opinn gluggann, þá festir maður aldrei almennilega svefninn og liggur milli svefns og vöku og dreymir stanslaust í þessa átta tíma sem maður leyfir sér að sofa. Þessir draumar eru eins og draumum sæmir furðulegir og margbrotnir og oft á tíðum endurspegla hina draumana. Það er að segja draumana sem maður á sér. Óskin um fyrirframákveðna atburðarrás sem maður telur sig eiga skilið að upplifa áður en maður fer yfir móðuna mikklu. Það eru aðalega þessir draumar sem valda mér hugarangri. Ég hef væntanlega rætt flest alla þessa drauma við ykkur sem þekkja mig og er ekki ætlun mín að fara að ræða þá að svo stöddu. En er hægt að eiga sér martröð og ef ekki, þá af hverju ekki? Það er væntanlega enginn þarna úti sem óskar sér þess að lenda í aðstöðu sem hann eða hún kærir sig ekki um að lenda í. Samt þýðir það ekki að maður lendir ekki stundum í leiðinlegum aðstöðum. Maður, sem ég á að vita hvað heitir, sagði að í draumi sérhvers manns er fall hans falið en gleymdi víst að segja okkur, hvað sé falið í martröð sérhvers manns. Getur það verið að í eltingarleik okkar eftir draumunum. Fórnum við þeim fínu hlutum sem við höfum en óskuðum ekki sérstaklega eftir og þar sem draumarnir rætast iðulega ekki, þá sitjum við eftir með brostna drauma og ekkert eftir af því fína sem við áttum áður. Þetta fær mann til að spyrja hvað verður um þá sem að elta martraðir sínar en ég er að pæla í að gera það ekki þar sem mér gæti ekki verið meira sama.
Já það er margt sem maður spáir í þegar maður á tvo og hálfan tíma eftir af næturvaktinni og engar sígarettur, ekki búinn að tala við neinn nema tölvuna í alla nótt.

Mótorhjól og nakið kvennfólk

I gærnótt sat ég við afgreiðsluborðið og nýtti mér það offramboð sem ég virðist hafa á tíma til þess að lesa. Bókin sem ég ákvað að glugga í var hin margrómaða "Zen and the art of motorcyckle maintenance". Mér hafði verið vísað á þessa bók af allnokkrum manneskjum og öðrum ritum en varð smeykur þegar ég sá kápuna á henni. Hún er gefin út af "Bantam new age books" (ekki gott nafn) og er með hálf gay blómi framan á, auk þess er hún gefin út á áttunda áratugnum. Allar þessar vísbendingar bentu til að hér væri á ferðinni einhverjar bölvaðar hippabókmenntir og ég var næstum því hættur við. Almenn leiðindi fengu mig þó til þess að byrja á bókinni og allar mínar áhyggjur hurfu um leið. Bókin er snilldarlega skrifuð af Robert M Pirsig, sem tekist hefur að búa til áhugaverða frásögn úr annars óviðburðarríku mótorhjólaferðalagi sem hann fer með syni sínum og tveimur vinum um Bandaríkin. En þrátt fyrir góða frásögn er rjóminn í bókinni sú speki sem hann fléttir inn í frásögnina. Þó að bókin er flokkuð og hefur sama tilgang og aðrar hippabókmenntir, þá er hún í raun einstök að því leiti að hún er óður til rökhyggjunar. Höfundurinn dregur augljósa línu á milli megindlegs, röklegs þannkagangs og rómantískum hugsjónum og hugarfari sem á þessum tíma voru að setja mark sitt á Bandaríska og vestrænna menningu. Hann útskýrir með góðum rökum, að þessir bölvuðu hippar 69 kynslóðarinnar og byltingin þeirra var í raun dauðadæmd þar sem þeirra rómantísku hugsjónir um frið á jörð og sanngjarnt stjórnarfar voru í raun bara froða sem nýttist ekki til neins nema að selja John Lennon plötur og hasspípur. Ástæðan fyrir því er sú að þessi helvítis hippar voru að reyna að breyta kerfi sem þeir höfðu ekki hundsvit á og að auki höfðu ekki hugmynd um hvað kerfi er, í víðara samhengi og hversu algengt og ráðandi afl það er í hugarheimi allra. Samt sem áður er þetta róleg saga um mann í leit að sjálfum sér og hefur valið mótorhjólið sitt sem trúartákn og umbúðir um trúariðkun , en samt ekki sem tákn í anda Easy Rider eða Hells angels, heldur sem fulltrúa hins óendalnega sannleiks sem er sýnilegur í þessum mekanisma, apparati, vélaverki, hugverki. Hann í raun bendir á að stað þess að fara í kirkju eða göngutúr um náttúruna, getur maður allveg eins opnað húddið á bílnum sínum og lesið kenslubók um vélfræði og fundið guð.
Þó að þessi bók sé ágætlega skrifuð getur hún oft verið snúin á köflum og ég er ekki viss um hvernig hún virkar á fólk sem hefur enga þekkingu á vélum.Á 40 mínútna fresti þurfti ég að líta upp úr bókinni og endurnýja athyglisspannið mitt með því að hugsa um nakið kvennfólk. Í einum af þessum kríum sem ég tók mér reglulega fann ég sjálfan mig í augnablikinu, í anda bókarinnar... Þarna sá ég sjálfan mig sitjandi við afgreiðsluborðið, hallandi mér aftur með fæturna upp á borði og...... Hugsandi um nakið kvennfólk. Ég spurði sjálfan mig hvort Robert M Pirsig hefði hugsað um nakið kvennfólk þegar hann leit upp úr ritvélinni af hálfkláruðum blaðsíðunum. "Það hlítur að vera" var svarið mitt. Rétt eins og allir gaurar hugsa um nakið kvennfólk þegar þeir eru ekki að lesa eða skrifa góðar bókmenntir. Næst lá við að spurja um hvað kvennfólkið hugsar um, þegar þær líta upp úr bókunum og þó ég hafi ekkert fyrir mér í því, dró ég þá áliktun að þær hljóti að vera að hugsa um nakta karlmenn. Þó ég viti að þetta hafi kanski verið óskhyggja hjá mér, þá veitti þessi hugsun mér tímabunda gleði og hugarró. Þrátt fyrir allt það sem er að gerast í þessum brjálaða heimi þá getum við alltaf hugsað um hvort annað nakin. Þetta er sem einhverskona jing jang, jöfnuður, singularety. Singularety sem Einstein náði ekki einu sinni að kalla fram þegar hann notaði sína annars ágætu afstæðiskenningu til að útskýra mikklahvell. Ég fattaði að ég var kominn of langt í þessari pælingu og hvorteð er löngu búin að tapa mómentinu, þannig að ég ákvað að fara að lesa aftur. Samt þakklátur þeirri staðreind, að það skuli vera staður og stund í þessum heimi til að lesa góðar bókmenntir og það skuli einnig vera staður og stund til þess að hugsa um nakið kvennfólk.

Figments of reality

Það gerðist eitt sinn að kona, sem var nokkuð virtur vísindamaður var að gera tilraunir á simpönsum. Hún var að rannsaka greind þessara dýra og þennan dag fólst tilraunin í því að simpansinn átti að opna kassa. Ef honum tækist það, fengi hann sætann ávöxt í verðlaunaskini. Eftir nokkurn tíma tókst simpansanum að opna kassan og vísindamaðurinn afhenti honum ávöxtinn sem hún hafði lofað. Síðar um daginn kom að því að hún þurfti að yfirgefa herbergið. Í þann mund sem hún var að loka hurðinni á eftir sér kom simpansinn á harðahlaupum á eftir henni og afhenti henni sellerístöng....Í verðlaunaskini.
Þessi virta vísindakona viðurkenndi síðar að enn sé hún ekki viss um hver hafi verið að gera tilraunir á hverjum þennan dag.

Rutger Hauer og gróðurhúsaáhrifinn.

Hvað er málið með alla þessa rigningu út um allan heim. Það er varla lengur hægt að hvarta yfir veðrinu hérna á íslandi án þess að vera kallaður hræsnari og svartsýnismaður.
En alltaf þegar ég sé fréttir af öllum þessum flóðahamförum sem eru í gangi er mér alltaf hugsað til gömlu góðu myndana með Rutger Hauer. Framtíðarmyndir eins og Split second, þar sem hann gekk um eytursvalur og borðaði súkkulaði og reykti sígarettur og drakk kaffi milli þess sem hann var að elta djöfulinn sjálfan og niðurlægja gáfaða og lúðalega sidekikkið. Svo er það auðvitað Blade runner þar sem gaurinn var augljóslega á toppnum á kúlinu sínu. Maður þarf nefninlega að vera soldið töff til þess að busta Han Solo. Sem hann og gerði og hefði án efa gert útaf við hann ef hann hefði ekki klárað batteríin. Dawm robots.
Rigninga film noir framtíðarmyndir voru málið á níunda áratugnum og Rutger Hauer var þokkalega líka málið. En nú þegar framtíðinn er kominn og hann er farinn að rigna eins og motherfucker út í heimi, hvað ætlum við þá að gera fyrir Rutger Hauer. Aukahlutverk í Batman Begins er fín byrjun en engan veginn nóg. Ég legg til að Rutger Hauger verði gerður að bad ass veðurfréttamanni. Þetta verða svona high tec veðurfréttir með gloomy drungalegu útliti og það verður alltaf dimmt og allsstaðar rigning.
Rutger Hauer er náttúrulega of svalur til þess að þylja upp einhverjar veðurfregnir þannig að það eina sem hann mun gera er að fara með lokaræðuna úr Blade runner.

"I´ve seen thing you people wouldn´t belive........Attack ships on fire off the shoulder of orion...........I whatched C-beems glitter in the dark near the Tannhauser gate............................... All those moments will be lost in time................. Like tears............In rain..."
Og síðann hallar hann höfðinu fram og allir vita að það mun vera rigning og ekkert sólskin á morgun..........