I GOT A JOB

Það er ég.................Og það er Kevin Kostner. Í epísku póstbatli, that will just keeps going and going and going and going.
We are going POSTAL!!!!!!!!!

"I am very very happy. So please hit me."

Ef það er eitthvað í þessum heimi sem passar fullkomlega vel saman, þá eru það bílar og tónlist. Þar sem bíllin minn er allgerlega snauður af hljómflutningstækjum, þá hef ég nýtt mér það til hins ýtrasta að rúnta um á bílnum hennar mömmu með furðulegasta playlista sem sögur fara, ef playlista mætti kalla. Þetta eru sem sagt tvö lög sem ég lúppa aftur og aftur og fæ ekki nóg af því. Hressasta lag í heimi og þunglyndasta lag í heimi. Þunglynda lagið er Cripple and the starfish með Antony and the Johnsons sem er án efa þunglyndasta lag sem samið hefur verið. Hressa lagið er hins vegar upprunnalega Fire lagið með Prodigy, sem er án efa lang besta teknó lag sem hefur verið gefið út. Þessi lög hef ég sem sagt verið að spila til skiptis, aftur og aftur síðastliðna tvo daga í bílnum hennar mömmu. Ég veit að þetta er allveg rosalega sick og að ég gæti verið að missa vitið en fuck it. Vaknar upp spurningin sem Nick Hornby lagði upp í High Fidelity um hvort tónlisin endurspegli hugarástandið eða hvort hugarástandið endurspegli tónlistina.

Strange days indeed

Sumarið er formlega búið hjá mér. Það var stimplað út á aðfaranótt mánudags með rúnti á nýja supercool hjólabrettinu mínu í Norðurmýrinni, undir fullu tungli, í anarlegu ástandi með gott shuffle á ipodinum mínum.
Síðustu vikur hafa verið meira en lítið furðulegar, jafnvel ógnvekjandi á tímum en jafnframt súpercool líka. Maður getur samt huggað sig við þá staðreynd að maður lifir athyglisverðu lífi sem er uppfullt af atburðum og lífsreynslum sem mörg hver passa ekki inn í ramma hins siðsama meðalmanns og maður getur ekki verið annað en ánægður með það. Það er eitthvað heillandi við það, að horfa til nánustu framtíðar með eitt stórt spurningarmerki í augunum. Línurnar virðast samt vera að skírast á kortinu. Ég er líklegast kominn með nýja vinnu og er að öllum líkindum að fara að legja súpercool íbúð niðrí bæ. Hausinn á mér er kominn í svona ágætis "I dont give a shit" fíling og eins og ég ræddi við meistara Leonard Cohen er ég rúllaði eftir eftir Mánargötunni á supercool hjólabrettinu mínu, þá er bara eitt sem kemur til greina í stöðunni. "First we´ll take Manhatan, then we take Berlin."

Líddu you fuckings tími

Andskotans helvíti!!!!!
Ég er búinn að vera hérna í fimm tíma en samt eru ekki einu sinni liðnir tveir tímar. Þetta er síðasta vaktín mín hérna. Stutt sex tíma vakt. Ég er kominn með svo mikið ógeð, ég er kominn með svo mikið fuckings ógeð af túristum. Það eru 3 þjóðverjar hérna inni í þessum skrifuðu orðum og ég er ekki að meika fleiri fuckings þjóðverja, fleiri fuckings frakka, ítali, svisslendinga og allt þetta lið. Screw you guys Im going home.....

Ég vona bara að ég nenni að halda þessu bloggi áfram. Fer væntalega eftir því hvað ég finn mér að gera þegar ég kem heim. Helst ekki neitt, það væri brjálað.

Útlandið er á næsta leiti

Jæja! Þá er maður bara að fara til útlandana á mánudaginn. Ég var að fatta að ég er ekkert búinn að fara út í ár sem er frekar fucking leim ef maður pælir í því.
Gallin við utanlandsferðir er að maður þarf að fara í flugvél til að komast þangað og mér er ekkert sérstaklega vel við að fljúga. Ég er ekki beint flughræddur að því marki sem mundi kallast sjúklegt en kemst samt ekki hjá því að hugsa um hræðilegan flugslysadauða þegar ég sest niður í flugvélasætið. Mér var sagt um daginn að þar sem ég hef flogið svo oft um æfina, þá ætti ég að vera hafin yfir svona heimskulegar hugsanir. En er það ekki samt þannig að ef maður hefur flogið oft um æfina, þá ætti maður fyrst að byrja að hafa áhyggjur, það er að segja ef maður horfir á þetta frá sjónarhorni líkindana. Mér finnst ég alltaf vera einhvernveginn að storka örlögunum þegar ég sit í hundrað tonna apparati í fimmþúsund feta hæð. Þó að ég viti að eðlisfræðin sér um að halda vélinni á lofti, þá er eitthvað í mér sem er handvisst um að það sé hönd guðs sem heldur undir flugvélina og að líf mitt og allra annara í flugvélinni er í höndunum hans, sem er náttúrulega allgert bull. Flugfélögin væru ekki að borga flugmönnum laun og að fylla vélarnar af rándýru og eldfimu flugvélabensíni, ef að almættið sæi síðan um lyftikraftin. En svona geta hugsanir manns verið heimskulegar og þegar flugvélin mun stíga til himna á mánudagsmorgun, með mig innanborðs, mun ég vera með hroll í maganum, ríghaldandi mér í eitthvað eða einhvern og biðjandi til guðs sem almenn rekstrarfræði er búin að afsanna að sé til.